(Yaoi) Yukio x Rin - Secret Plan 100%

ข้อมูลเบื้องต้น

Yaoi
[รับไม่ได้ กด x มุมขวาบนค่ะ]

ทดลองแต่งนะคะ
เรื่องแรกในชีวิตสาววาย (!?)
(เพ้อไปล่ะ -_-^)



เกริ่นเรื่อง... เมื่อ Mefisuto Feresu มีภารกิจให้ Yukio x Rin ทำ... 

มันก็ประหลาด เหมือนนิสัยของ Mefisuto Feresu นั่นแหละ!

และต่อจากนี้....
ไรเตอร์ขอนำเสนอ...
เมะแสนดี(?)สุดซึน แต่ถ้าเอาจริง ก็จัดหนัก!


- Okumura Yukio. -

Yukio x Rin - Secret Plan


- Amaimon. -



Yukio x Rin - Secret Plan

 

:) Shalunla

เนื้อเรื่อง

ณ ห้องอธิการบดี เมฟิซโต้ เฟเลส

“เป๊อะ! ฉันมีข่าวดี ให้พวกนาย 2 คน” เสียงดีดนิ้วดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มอารมณ์ดีที่แฝงแววชั่วร้ายของเฟเลส ผู้เป็นอธิการบดี

“อะไรกัน ตื่นเต้นกันหน่อยสิ ข่าวดีจริงๆ” เมเฟสมองสีหน้าที่ไม่พร้อมจะรับความยินดีของทั้งสอง 2 คน อย่างเบิกบาน โอคุมูระ ริน และ โอคุมูระ ยูคิโอะ ..แต่เอาเถอะ พวกนาย 2 คนไม่มีทางเลือกนักหรอกนะ

“อะไรเหรอครับ” ยูคิโอะถามขึ้น อย่างไม่อยากเสียมารยาท ขณะที่รินยืนแกว่งหางอย่างไม่สนใจ

“ฉันมีภารกิจง่ายๆให้พวกนาย … พักนี้ภูติต้นไม้แถบตะวันตกเริ่มอาละวาดก่อกวนมนุษย์ ในฐานะเอกโซซิส พวกนายต้องไปจัดการ” เฟเลสเว้นระยะ พลางยกชาขึ้นจิบ

“ถ้าภารกิจนี้สำเร็จ พวกนายพักงานได้ 1 เดือน…”

“จริงเหรอครับบบ!” รินเดิมทีที่ไม่สนใจอุทานขึ้น หูหางสั่นไปมาแสดงถึงความยินดีอย่างออกนอกหน้า

“ใช่แล้ว! ฉันบอกแล้วว่ามันคือข่าวดี แถมภารกิจนี้ไม่จำกัดเวลา พวกนายจะได้ที่พักฟรี เที่ยวฟรีอีกนะ” เฟเลสรีบเสริม เมื่อเห็นความกระตือรือร้นของริน ขณะที่ยูคิโอะกลับยืนนิ่ง

“เยี่ยมเลย! ผมรับภารกิจนี้ ยูคิโอะก็รับด้วยนะครับ” รินรีบรวบรัดสรุป

“ว่าไง ยูคิโอะ ? นายจะรับภารกิจนี้ใช่ไหม?” เฟเลสถามขึ้น เมื่อเห็นความลังเลของยูคิโอะ

“รับเถอะหน่า… งานนี้สบายเห็นๆ” รินหันไปกระซิบเบาๆ กับยูคิโอะ

“มันแปลก..” ยูคิโอะได้แต่พึมพำ แต่เมื่อรินตกลง เขาจะไม่ไปตามปกป้องได้ยังไง

“ ครับ! ผมรับภารกิจนี้”

“ดีมาก ฮ่าๆ ออกเดินทางเย็นนี้ พวกนายไปเตรียมตัวให้พร้อมซะ” เมเฟสพูดสรุปอย่างอารมณ์มากกว่าเดิม แล้วปล่อยให้ทั้งสองคนออกจากห้องไปเตรียมตัว

……ปัง ปึง……

เสียงคล้ายระเบิดดังขึ้น พร้อมกับการปรากฎตัวของอาไมม่อน

“แน่ใจแล้วเหรอครับ ที่จะทำแบบนี้ -_-”

“แน่ใจสิ ฉันรู้ว่านายก็ดูออก ฮ่าๆ” เฟเลสยังคงอารมณ์ดีอยู่เสมอ ในมือยกถ้วยชาขึ้นจิบน้อยๆ

“งั้นก็แล้วแต่ครับ…ผมกินอันนี้ได้ใช่ไหม -_-? ...ง่ำๆ…” อาไมม่อนไม่พูดเปล่า มือนึงหยิบเค้กชิ้นใหญ่ในจานที่วางอยู่หน้าเฟเลสกินอย่างไม่รอคำตอบ

“ม่อน! นายกินเค้กรสโปรดของฉันอีกแล้ว!” เฟเลสหันไปตวาดพร้อมกับร่มในมือที่ฟาดโดนอากาศไปอย่างขัดใจ เพราะอาไมม่อนหลบทัน

“อย่ารุนแรงสิครับ ผู้ใหญ่ที่ดีไม่ใช้ความรุนแรงนะ…ง่ำๆ” นอกจากกระโดดหลบได้แล้ว อาไมม่อนยังฉกเค้กได้อีกชิ้น

“ม่อน! เอาคืนมาาาาา า” เลยกลายเป็นว่าทั้งสองวิ่งไล่จับกันรอบห้อง

ถ้าจะมีใครที่ทำให้คนอย่าง เมฟิซโต้ เฟเลส อารมณ์เสียล่ะก็… คงมีแค่ อาไมม่อน คนเดียวที่ทำสำเร็จล่ะมั้ง 

ใกล้สถานีรถไฟฟ้า

“พี่ริน ผมไม่เห็นด้วยเลย ที่จะรับงานนี้” ยูคิโคะครุ่นคิด ขณะเดินตามรินที่เป็นคนถือแผนที่

“มันไม่ดียังไงฮะ! เที่ยวฟรี งานสบาย แค่ปราบภูติเอง” รินถามอย่างไม่ใส่ใจ ตายังคงมองเส้นทางบนแผนที่ว่าจะไปทางไหนดี

“เอ๋…ออกจากสถานีมาแล้ว--- เดินตรงไป จะเจอสะพาน แล้วบันไดขึ้นเขา…โอ่ยยย อะไรเนี่ย -_-!!” รินพับแผนที่ พลางกุมขมับอย่างสุดทน แผนที่บ้าอะไรฟ๊ะ!!

“ไหน—พี่นี่ไม่เคยมีความพยายามเลยนะ”  ยูคิโอะดึงแผนที่มาดูเอง

“เก่งนัก นำไปเลย ไป๊! เชอะ!”

“’งอลเป็นเด็กๆ ไปได้…” ยูคิโอะพึมพำ

“อืม…พี่เดินเลยสะพานมาแล้วต่างหาก นั่นไง---” ยูคิโอะหันหลังกลับไปชี้สะพานที่เดินเลยมา

“ผมว่า ผมนำพี่เองดีกว่านะ” ยูคิโอะสรุป พร้อมกับยื่นมือไปจับมือรินให้เดินไปพร้อมกัน

“แล้วแต่สิ…” รินไม่ได้ขัดขืน ปล่อยให้ยูคิโอะจับมือนำตลอดทางจนกระทั่งถึงโรงแรม

....
....

“ฮ้าาา า ฉันบอกนายแล้วว่าภารกิจนี้สบายสุดๆ” รินสะบัดสัมภาระทิ้ง แล้วกระโดดขึ้นนอนแผ่บนเตียง

“ภารกิจยังไม่เริ่มเลยด้วยซ้ำ..” 

“นายก็ถามชาวบ้านระหว่างทางแล้วนิน่า เขาบอกว่ามันจะออกมาเฉพาะเมื่อมีคู่แต่งงานใหม่ๆ เราก็แค่เซตฉากขึ้นมา พอล่อมาได้ ก็จัดการซะ ง่ายจะตาย”

“เพราะพี่คิดเป็นเด็กๆ อย่างงี้ตลอดไง ผมเลยต้องลำบากมาด้วย”

“นายพูดอะไรน่ะ ฉันไม่ได้ยิน” รินเด้งตัวขึ้นนั่ง พลางมองยูคิโอะที่เปลือยท่อนบนแล้ว และกำลังจะถอดกางเกง

“นะ นาย..จะทำอะไรน่ะ!” รินรีบหันหน้าหนี รูปร่างนายใช่ย่อยซะที่ไหนล่ะ!

“ผมจะไปออนเซ็น… แล้วพี่จะเห็นหน้าหนีทำไม ทำเป็นไม่เคยเห็นไปได้” ยูคิโอะสวมชุดคลุมอาบน้ำ พลางเดินมานั่งบนเตียงใกล้ๆ ริน

“จะไปด้วยกันไหม ?”

“ไปสิ! รอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน นายหันหลังไปเลย!” รินกระโดดลุกจากเตียง พลางชี้สั่งยูคิโอะ

“เรื่องอะไร พี่เองยังมองของผมเลยนะ เปลี่ยนตรงนี้แหละ” ยูคิโอะคว้าปลายหางรินพลางลูบไปมา

“อ๊า..อ๊ะ! ปล่อยหางฉันนะ.. ”

“พี่นี่มัน…ชอบยั่วผมจริงๆ” ไวเกินคำพูด ยูคิโอะปล่อยมือจากปลายหาง พร้อมกับเปลี่ยนเป็นฉุดมือให้รินล้มลงมาบนหน้าตักเขา

“หวะ..หวา ยะ..ยูคิโคะ นาย!” คนล้มลงอุทานอย่างฉุนเฉียว แต่ก็ไม่ปฎิเสธที่จะลุกออกจากตักอันแข็งแกร่งนี้  ฉวยโอกาสที่สุด!

“ยั่วขนาดนี้…ผมรู้…ว่าพี่ตั้งใจ” ยูคิโอะไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า เขารั้งร่างรินเข้ามาใกล้ พร้อมกับมอบจูบที่แสนหวานแต่ร้อนแรงให้อย่างไม่ลังเล ลิ้นหนาสากทั้งสองตวัดกันตามอารมณ์ที่เริ่มเพิ่มสูงขึ้น หัวสมองของรินว่างเปล่า ได้แต่ปล่อยให้ยูคิโอะเป็นคนชักพา พร้อมๆกับมือของยูคิโอะที่เริ่มปลดเสื้อรินออกอย่างง่ายดาย อีกมือกอบกุมส่วนอ่อนไหวภายใต้กางเกง พลางลูบไปมาอย่างปลุกเร้า ตอบสนองผมดีเหลือเกินนะครับ หึ

“อ๊า อ่า ” รินสะบัดหน้าขึ้นอย่างสุดทน ไฟแห่งมรณะสีฟ้าถูกจุดให้ลุกพรึบขึ้น เมื่อรู้สึกว่าร่างกายเริ่มร้อนและตอบสนองมือนั้นอย่างเร่งเร้า น้ำลายรสหวานไหลออกจากมุมปากรินเรื่อยจนกระทั่งถึงลำคอขาว ยูคิโอะค่อยๆ ดูดซับไล่จากต้นคอขึ้นไป และประกบปากเข้าหากันอีกครั้ง พลิกร่างบางให้นอนหงาย แล้วรวบมือรินเพื่อจับมัดกับเสาของหัวเตียง

“นาย!’ จับมัดแบบนี้ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้เลยสิ!

“พี่จะเจ็บน้อยลง ถ้าผมมัดแบบนี้นะครับ”

“อะ อ๊า ”  ไฟสีฟ้ายังคงลุกโชติช่วง เมื่อยูคิโอะเริ่มไล้เลียลำคอขาวอีกครั้งอย่างไม่รอช้า ทิ้งรอยที่แสดงความเป็นเจ้าของไว้ทั่วทุกที่ที่ริมฝีปากลากผ่าน ขณะที่มือหนาซุกซนลูบไล้ทั่วร่างกายบอบบาง และไม่เว้นที่จะหยุดเน้นตรงจุดอ่อนไหวบางส่วนของรินอย่างหยอกเย้า แต่แล้ว…

…คลิก! ปัง!...

“เฮ้ยย ย!!” เหตุการณ์เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อยูคิโอะรับรู้ได้ถึงไอแห่งภูติที่เขารอคอย เขาใช้มือที่ยังว่างอยู่คว้าปืนพร้อมกับลั่นไกไปที่เป้าหมายโดยไม่หันไปมอง!

“กะ เกิดอะไรขึ้น!”

“ภูติกระจอก…” ของเฟเลส ยูคิโอะต่อคำในใจพลางยันตัวขึ้นนั่งอย่างอารมณ์เสีย ปล่อยให้รินผู้ที่ยังมีพันธนาการที่มือมองอย่างไม่เข้าใจ

“เราทำภารกิจตามคำสั่งของเฟเลสเสร็จแล้ว…”

“….”

“ภูติประเภทนั้นมันไม่ได้ออกมาแค่ตอนแต่งงาน แต่มันออกมาตอนเข้าหอต่างหาก…”

“…”

“พี่เข้าใจใช่ไหม..” ยูคิโอะมองหน้ารินที่นอกจากแสดงว่าเข้าใจแล้ว ยังเริ่มตั้งท่าจะโมโหอีกด้วย  

“งั้น…นายใช้ฉันล่อมันเหรอ!!!”

ยูคิโอะ! นายมันใจร้าย!!

“นายแก้เชือกให้ฉันเลยนะ!” ร่างบนเตียงจ้องหน้าคนใจร้ายอย่างไม่พอใจ

“ผมใช้พี่ล่อมันเพื่อทำภารกิจของเฟเลส…” ยูคิโอะที่รู้และรับสถาการณ์ตรงหน้าได้ เริ่มจงใจใช้สายตาทอดมองใบหน้าขุ่นเคืองของร่างบนเตียงอย่างแฝงความนัย

“…”

“แต่ต่อจากนี้…ผมควรทำ ภารกิจของเราสองคน ต่อเลยสินะครับ” แววตาและรอยยิ้มแสนเจ้าเล่ห์ของยูคิโอะปรากฎขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่รินเข้าใจความนัยนั้นทันที

“ยะ ยูคิโอะ…” รินเริ่มหวาดระแวงเมื่อรับรู้ถึงการคุกคามที่จะตามมา อารมณ์ขุ่นเคืองก่อนหน้าได้หายไปแล้ว สมองเริ่มว่างเปล่าอีกครั้งเมื่อจ้องมองแววตาคนตรงหน้าที่แสดงออกถึงความกระหายอย่างไม่ปิดบัง

“ให้อภัยผมด้วยนะครับ..พี่” ยูคิโอะก้มลงกดร่างบางที่กำลังเตรียมดิ้นอย่างรู้ทัน พร้อมกับเริ่มทำ ‘ภารกิจที่ยังไม่เสร็จ’ อีกครั้งต่อจากนี้ให้ด้วยความเต็มใจ

“มะ ม่ายยย ย !”

เสียงร้องอย่างไม่ยินยอมดังขึ้นเป็นเสียงสุดท้ายก่อนที่จะแปรเปลี่ยนเป็นเสียงอื่นที่ลึกซึ้งกว่าเข้ามาแทนที่ภายในห้องของคนทั้งสอง

…ด้านนอกของโรงแรม...

เมฟิซโต้ เฟเลส นั่งลอยตัวอยู่กลางอากาศพร้อมกับโต๊ะขนมและชาอันเป็นสัญลักษณ์ประจำตัวอย่างมีความสุข (บนความทุกข์ของรินและยูคิโอะ)

“ฉันเคยคำนวณอะไรผิดซะที่ไหน ต่อไปฉันจะใช้เหตุการณ์นี้ต่อรองกับพวกนั้น ฮ่าๆ” เฟเลสยกชาขึ้นจบ พลางเหลือบมองหน้าอาไมม่อนอย่างภูมิใจ

“พี่เคยต่อรองอะไรกับพวกนั้นได้ด้วยเหรอครับ” อาไมม่อนพูดขัดพี่ชายที่แสนหลงตัวเองโดยไม่ใส่ใจเท่าไหร่นัก เพราะสิ่งที่น่าสนใจกว่าคือขนมตรงหน้านี่ต่างหาก…

“ฉันเป็นคนควบคุมพวกนั้นนะ! ต่อให้ไม่มีเรื่องนี้ ฉันก็เหนือกว่าอยู่ดี โฮะๆ” เฟเลสยังคงจิบชาและจ้องมองเงาที่วูบไหวไปมาภายในห้องนั้นพร้อมกับรอยยิ้มมุมปากที่แสดงความพึงพอใจ

“แล้วแต่..ง่ำๆ..พี่จะคิด..ง่ำๆ”  

“อาไม่ม่อนน!! ”

“หืม -_-?” อาไม่ม่อนหยิบมิฟฟินกัดเข้าปากพลางเลิกคิ้วมองเฟเลสอย่างสงสัย จะตะโกนทำไม อยู่ใกล้กันแค่นี้

“นายจะมาแย่งขนมฉันทำไมห๊ะ!! กลับไปกินที่โลกของนายไป ชิ่วๆ”

“พี่ก็รู้ว่าผมไม่ไป…เสียเวลาไล่เปล่าๆ” คนโดนไล่ส่ายหน้าน้อยๆพลางหยิบบราวนี่กินอีกชิ้น

“อาไมม่อน! อุ๊บบ …” เฟเลสที่กำลังจะอ้าปากด่าอีกครั้งเป็นอันต้องชะงักเมื่ออาไมม่อนคว้าคัพเค้กชิ้นใหญ่ยัดใส่ปากคนขี้บ่นอย่างรำคาญ

“ถ้าพี่ยังบ่นอีก ผมจะไม่ปิดปากพี่แค่ขนมแล้วนะ”

“’งือๆ แค่กๆ” อ๊ากกก ติดคอ! ไอ้น้องเลววว!

“ชิ!...อ่ะ น้ำ..”  

“ฉันสิต้องชิใส่! ไอ้น้องใจร้าย เชอะ!” เฟเลสยกชาที่ถูกเติมขึ้นกระดกอีกครั้ง พลางเบือนหน้าหนีด้วยความเคือง แต่ก็ยังคงปล่อยให้อาไมม่อนหยิบขนมกินต่อไปโดยไม่ว่าอะไรอีก

ยอมแค่ครั้งนี้หรอกนะ เฮอะ! แค่ไม่อยากโดนปิดปากด้วยวิธีบ้าๆแค่นั้นแหละ =////=^^

27/10/2013

จบแล้ววว ^0^
ดีใจสุดดด ดองเรื่องนี้มาเกือบเดือน
ขอบคุณสำหรับทุกโพสมากๆเลยนะคะ
เรื่องนี้จบแบบมึนๆ และไม่มีอะไรเกิดขึ้น (ฮ่าๆ)
อนุรักษ์ไว้ซึ่งความใสๆ นะคะ (พยายามบังคับตัวเองห้าม nc)   
ถ้าพิมพ์ผิด ตกหล่นอะไรแจ้งได้นะคะ
สำนวนแปล่งๆ อ่านแล้วสะดุดก็บอกได้จ้า
สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกโพส ทุกการติดตาม

SEE U NEXT STORY J
 ปล.มันจะมีต่ออีกเรอะ!!

HAPPY NEW YEARS 2014 !